Niniejsza książka – wpisująca się w wielce ambitną i interesującą serię wydawniczą pt. Oblicza nowoczesnej i ponowoczesnej krytyki literackiej – stanowi swoisty remanent w sferze podstawowych pojęć z instrumentarium tej dziedziny wiedzy o literaturze. Słusznie bowiem zauważa w interesującej, erudycyjnej introdukcji do całości jej Redaktor, iż dzisiejszy kryzys autorytetu krytyki w dużej mierze zawisa również od stopnia uporządkowania terminologicznego, zwłaszcza w sferze pryncypialnych koncepcji i terminów, które (jeszcze do niedawna) uważaliśmy za przejrzyste i poręczne narzędzia służące do porządkowania literackich zjawisk. Z pewnością, określenia krytyki towarzyszącej i krytyki pokoleniowej – ustanowione w centrum niniejszej monografii – dalekie są dzisiaj od precyzji i jednoznaczności. Nie znaczy to, rzecz jasna, iż jest możliwa ich uniwersalistyczna unifikacja, nie chodzi bynajmniej o to, aby doprowadzić do redukcji całej gamy różnorakich odmian i rozumień tytułowych pojęć (i świetnie zdają sobie z tego sprawę Autorzy poszczególnych rozdziałów) do jednolitego ujęcia w postaci wąsko zakrojonej definicji, lecz o to, by objąć i możliwie precyzyjnie opisać przypadki stosowania i cieniowania kluczowych terminów dyskursu krytycznoliterackiego.

Krytyka towarzysząca, krytyka pokoleniowa...Od Młodej Polski pod koniec XX wieku. TOM 2

 

dr hab. Adrian Gleń, prof. UO [z recenzji wydawniczej]